CREATIEVE KAMELEON
Mijn naam is Mario Vanderseypen, als enig kind opgevoed door twee liefdevolle ouders die me alles gegeven hebben wat ze konden.
Van kleins af had ik al door dat ik een gevoelig jongetje was. Ik was heel creatief en hield ervan om met andere kinderen op te trekken. Die merkten natuurlijk ook mijn gevoeligheid op waardoor ik me anders ging voelen en gedragen om er toch maar bij te horen. Ook tijdens mijn schooljaren was ik vaak het gepeste kind, werd ik meestal als laatst gekozen bij een oefening of een spel.
Om toch maar als 'normaal' gezien te worden, ging ik al snel de andere kinderen, maar ook de volwassenen in mijn omgeving plezieren. Rondom mij zag ik een grote boze wereld, een wereld waarin ik mijn plek moest vinden.
Ik was geen goede leerling, maar kon me als de beste aanpassen aan iedereen en elk moment. Een hogere opleiding was aan mij niet besteed, maar al op vrij jonge leeftijd wist ik dat ik iets creatief wou doen en koos voor de richting kapper.
De meeste mensen hebben mij gekend als een talentvolle kapper en in 1998 op 21-jarige leeftijd opende ik mijn zaak waar ik al altijd van droomde. Ik probeerde telkens te evolueren in mijn job en daagde mezelf elke dag opnieuw uit. Mensen een nieuwe look geven, hen laten stralen door de juiste make-up en een kledingadvies. Het gaf me voldoening wanneer ik een klant vanbuiten én daardoor ook vanbinnen kon laten stralen.
Mijn zaak groeide zeer snel en al vlug had ik verschillende medewerkers. Ik maakte lange dagen om telkens iedereen
de gewenste look en het daarbij horende gevoel te geven.
Ik was er steeds als de kippen bij om de allernieuwste technieken en producten uit te testen en te introduceren aan mijn klanten. Zelfs in mijn vrije tijd volgde of gaf ik opleidingen, nam ik deel aan talloze wedstrijden, kortom ik stond op en ging slapen met mijn werk.
Naast mijn zaak heb ik al 21 jaar een geweldige en liefdevolle partner die me op elk vrij moment meehielp in de zaak. We hebben twee lieve hondjes, een prachtige woonst, kortom alles waar we in het leven naar streven.
Het begon me echter op te vallen dat elke keer wanneer ik een vrij moment had, ik dit telkens probeerde in te vullen met werkgerelateerde dingen. Ik had het gevoel van maar altijd bezig te moeten zijn met iets, want dit had ik meegekregen tijdens mijn opvoeding.
Ook in onze Westerse samenleving proberen we maar zoveel mogelijk bijeen te krijgen om dan op een zeker moment het ‘geluk’ te ervaren… Dat blijkt voor velen de norm.
Maar dat gevoel van 'geluk' bleef uit. Elke dag opnieuw was ik maar heen en weer aan het lopen om aan iedereen zijn verwachtingen te voldoen. Ik werd me stilaan gewaar van een bepaalde leegte in mezelf. Wat dat betekende wist ik toen nog niet en ik probeerde er niet teveel aandacht aan te geven want ik had een drukke zaak en klanten en medewerkers rekenden op mij.
Enige tijd later begon ik heel wat lichamelijke klachten te krijgen. Dit ging van een constante keelpijn, pijnlijke stramme spieren, hernia en een algehele vermoeidheid.
Na een tijdje begon ik slechter te slapen om dan ‘s morgens badend in het zweet wakker te worden. Na voldoende nachtrust werd ik toch doodmoe wakker. Maar ik had geleerd om er telkens te staan en haalde dan mijn glimlach boven en vertrok naar de zaak om er weer tegenaan te gaan.
Tot op een ochtend mijn lichaam helemaal verkrampte en ik amper mijn ogen kon openhouden. Ik kon letterlijk niet meer. Voor ik het zelf goed besefte zat ik daar thuis alleen. Ik was te moe om een boek te lezen of zelfs om tien stappen te zetten.
Al snel spookten er verscheidene gedachten door mijn hoofd. Wat nu?, waarom ik?, Wie ben ik?, Wat doe ik hier ... ?
Na een periode van platte rust, het heen en weer geloop van de ene dokter naar de andere specialist en een variatie aan medicatie, voelde ik me wat beter maar dat gevoel van die leegte in mezelf werd dan weer groter. De hele dag raasden de gekste gedachten door mijn hoofd. Ik had het gevoel van in een wasmachine rond te draaien.
